sexta-feira, 18 de novembro de 2011

Dia medieval


Dias de levar a miudagem para fora da escola e tomar contato com o nosso património, percorrer as nossas maravilhosas vias rápidas, ganhar mais uns cabelos brancos e acentuar o tamanho das olheiras. Depois chegar a casa, com uma enxaqueca e descobrir que muito possivelmente se avizinha mais um corte no vencimento. Começa mesmo a ser tempo de ponderar até que ponto o nosso património realmente nos prende a este jardim à beira-mar plantado e se as nossas maravilhosas vias rápidas não serão de facto o melhor caminho para rapidamente nos pormos daqui para fora. Sopram ventos de fome, de peste e de guerra. Hoje como outrora. Talvez seja a Hora.

2 comentários:

Anónimo disse...

Ola!
Son galego de Vigo, é dizer, practicamente un veciño(vecinho) teu.
Cheguei agora ao teu blog por casualidade. Cheguei aquí por culpa do filme Blade Runner, porque tamén é un dos meus favoritos. Ademais temos en común outra cousa: eu tamén traballo do mundo da educación (educaçao)

Soamente quería decir que góstame moito o teu blog e ainda máis o seu título: TODOS OS MARES
Eu tamén amo o Atlántico, porque o noso mar ten unha luminosidade cun feitizo (maxia, encantamento) especial, un som engaiolante que conforta o espírito, e un arrecendo que esperta os sentidos e dános vida.

Chego por primeira vez a túa casa e eu olho que no teu último post, o de hoxe (hoje)-"dia medieval"- reflictes desencanto e nel agroma un pouquiño de desesperación(desesperaçao).

Eu queria animarte e recordarche que sempre hai luz no final do túnel. Como dicía a miña avoa: "nunca choveu que despois non esclarecera".

No esquezas que incluso nos tempos escuros da Idade Media houbo momentos de claridade e esplendor. Dalgunha maneira somos tributarios daqueles homes e mulleres, os nosos antepasados, que chegaron a nos por medio da súa arte e das súas pedras.

Sempre hai un camiño para cada un de nos, mesmo nestes tempos difíciles que nos vai tocar vivir.

Un saudo (uma saudação)

Roberto

Posdata (pós-escrito): Espero terme explicado ben e que saibas disculpar estas palabras escritas en galego.

Carmo disse...

Muito obrigada, Roberto, pelo post tão simpático e o mais bonito que me apareceu neste cantinho. É verdade que ontem vinha um pouco triste, porque amo o meu país e me custou ver o abandono de muitas das nossas riquezas culturais. Mas tens toda a razão: nestes dias menos claros, a nossa luz Atlântica deve permitir-nos ver a clareza de um futuro muito mais luminoso. Sobretudo para pessoas como nós, que o ajudamos a construir através da educação.
Un saudo até Vigo, com carinho desde o Porto